ተስፋና የሰው ምድራዊ ሕይወት በእጅጉ የተቆራኙ ናቸው። ሰው ተስፋ ከሌለው የመኖር ፍላጐት ሊኖረው አይችልም። ለዚህ ነው ተስፋ መቁረጥ አንዱ የሰው ልጅ ትልቁ ተግዳሮት ሆኖ የሚኖረው። ንጉሥ ዳዊት ስለ ተስፋ ሲናገር እንዲህ አለ፦ "ስለዚህ ልቤን ደስ አለው ምላሴም ሐሴት አደረገች፤ ሥጋዬም ደግሞ በተስፋ ታድራለች" (መዝሙር 16፥9)። ምንም ባይኖራትና ባይሆንላት እንኳን ሥጋችን የሚኖረው በተስፋ ነው። ሐዋሪያው ጳውሎስም በ2ኛ ቆሮንቶስ 5፥1-2 ላይ "ድንኳን የሚሆነው ምድራዊ መኖሪያችን ቢፈርስ፥ በሰማይ ያለ በእጅ ያልተሠራ የዘላለም ቤት የሚሆን ከእግዚአብሔር የተሠራ ሕንጻ እንዳለን እናውቃለንና። በዚህ ውስጥ በእውነት እንቃትታለንና፥ ከሰማይም የሚሆነውን መኖሪያችንን እንድንለብስ እንናፍቃለንና" በማለት ሥጋችን የሚናፍቀውን ተስፋ ይገልጠዋል።

​

ለምሳሌ እግዚአብሔር የእስራኤልን ሕዝብ ከግብጽ ያወጣበትን ተስፋ ስንመለከት "ከነዓንን አወርሳችኋለሁ" የሚል ነበር። ይህም ተስፋ ነበር የእስራኤልን ሕዝብ የመኖር አቅም የሰጣቸው። ይህ ተስፋ በደበዘዘባቸው ቁጥር ሕዝቡ የሚፈልጉት ወደ ግብጽ መመለስ ነበር። ሌሎቹ ደግሞ የመሢሁን ወደዚህ ምድር መምጣት በእምነት እያዩ ተስፋቸውን በእርሱ ላይ አድርገው ይኖሩ ነበር። የመሢሁ የመምጣቱ ተስፋ ለእግዚአብሔርና ለእግዚአብሔር ብቻ እንዲኖሩ ኃይልን ሰጥቶአቸው ነበር። "አባታችሁ አብርሃም ቀኔን ያይ ዘንድ ሐሤት አደረገ፥ አየም ደስም አለው።" (ዩሐንስ 8፥56) በፊታቸው ካለው ተስፋ የተነሣ የኖሩት ኑሮ እጅግ የሚገርም ነበር። የዕብራውያን ጸሐፊ እንዲህ ሲል ይተርክልናል፦ "በድንጋይ ተወግረው ሞቱ፥ ተፈተኑ፥ በመጋዝ ተሰነጠቁ፥ በሰይፍ ተገድለው ሞቱ፥ ሁሉን እያጡ መከራን እየተቀበሉ እየተጨነቁ የበግና የፍየል ሌጦ ለብሰው ዞሩ፤ ዓለም አልተገባቸውምና በምድረ በዳና በተራራ፥ በዋሻና በምድር ጕድጓድ ተቅበዘበዙ።" (ዕብራውያን 11፥37-38) ተስፋ እንዲህ ያለ ሕይወት የመኖር አቅም የሚሰጥ መሆኑን ይመሠክሩልናል።

​

በአዲስ ኪዳን ለምንኖር ለእኛ ደግሞ የምንጠባበቀው ታላቁ ተስፋ የጌታችንን የኢየሱስ ክርስቶስ ዳግም የመምጣቱን የክብር ተስፋ ነው። ያ ቀን እንዴት ድንቅ ይሆን! ዓይኖቻቸው የበሩላቸው ሰዎች ከምድር ስኬት አልፈው የሰማዩን ተስፋ የሚጠባበቁ ናቸው። የእምነት አባቶች ዓይናቸውን ከምድራዊ ነገር ላይ አንስተው በዚህ ታላቅ ተስፋ ሲመላለሱ እንደ መጻተኛ ኖሩ። የዚህን ተስፋ እርግጠኛነት ተረድተን ብንመላለስ በሚነሱብን ፈተናዎች መደንገጥና መናወጥ አቁመን በድልነሺነት መንፈስ መመላለስ የዘወትር ሕይወታች ይሆናል። ዘማሪው በዘመኑ ሁሉ ስለተነሱበት ሰልፎች የነበረውን እይታ በመዝሙር 129፥1-2 ላይ ሲገልጠው እንዲህ አለ፦ "እስራኤል፦ ከትንሽነቴ ጀምሮ ብዙ ጊዜ ተሰለፉብኝ ይበል ከትንሽነቴ ጀምሮ ብዙ ጊዜ ተሰለፉብኝ፤ ነገር ግን አላሸነፉኝም።"

​

እንግዲህ እርስ በእርሳችን በዚህ ታላቅ ተስፋ ዛሬም እየተበረታታን የሚመጣውን ሙሽራችንን ኢየሱስን እንጠባበቅ! "እርሱም ሲሄድ ወደ ሰማይ ትኵር ብለው ሲመለከቱ ሳሉ፥ እነሆ፥ ነጫጭ ልብስ የለበሱ ሁለት ሰዎች በአጠገባቸው ቆሙ፤ ደግሞም፦ የገሊላ ሰዎች ሆይ፥ ወደ ሰማይ እየተመለከታችሁ ስለ ምን ቆማችኋል? ይህ ከእናንተ ወደ ሰማይ የወጣው ኢየሱስ ወደ ሰማይ ሲሄድ እንዳያችሁት፥ እንዲሁ ይመጣል አሉአቸው።" (የሐዋሪያት ሥራ 1፥10-11)

​

ጸጋ ከእርስዎ ጋር ይሁን!

ፓስተር መስፍን ማሞ